Yücelen yazısında insan ilişkilerindeki “esneme payı”ndan söz etmiş. Hani o genelde pantolon veya spor ayakkabıdan söz ederken kullandığımız terimden. “İnsan ilişkilerinde de durum böyledir ancak giyimde olduğu gibi aklımıza hemen ‘esneme payı’ gelmez.” diyor ve şöyle devam ediyor;
“Kadim yaşam deneyimlerinden günümüze ulaşan bir atasözümüz (“Çekişmeden pekişilmez”), “esneme payı”nı insan ilişkilerinde de düşünmemiz gerektiğini anlatır. Ancak buradaki esneme payı, çok daha hassas ayarlara sahiptir çünkü iki yönü vardır. Birincisi insan ilişkilerini daha uzlaşmacı zemine taşıyacak olan esneme (tolerans/anlayış/uyum) motivasyonu, ikincisi ise bu payın en gerideki sınırını belirleyecek olan “kırmızı çizgiler” kavramıdır.
Birinci bölümdeki esneme motivasyonu, insan ilişkilerini sorun yaşamadan yönetebilmek için her zaman bir adım geri atabilecek esnekliğe sahip bir duruşa sahip olmaktır. Bu duruş, ilk çatışmada hemen fedakarlık yapma veya kendi isteklerini/beklentilerini görmezden gelme anlamına gelmez. Ancak durumu objektif bir bakış açısıyla değerlendirip uzlaşabilmek için beklentilerimizi makul bir oranda değiştirebileceğimizi bilmek, hem sakin ve sağduyulu bir tavır sergilememizi hem de karşımızdaki insanı da bu yönde etkilememizi sağlar. Esneme motivasyonuna sahip olursak hemen savunmaya ya da saldırıya geçmeye çalışmayız; önce karşımızdakini dinleyecek sabrımız olur ve böylece uzlaşma için esneme gerektiren noktaları daha net görmemiz mümkün olur.
İkinci bölüm ise esneme motivasyonumuzun sağlık contası gibidir; bir konuda esneklik gösterebileceğimiz alan önceden belli olmalıdır. Bu alanın sınırlarını da “kırmızı çizgiler” dediğimiz kesin ve değiştirilemez değerlerimiz belirler. Bizi diğer insanların arasında eşsiz ve özel kılan değerler kombinasyonumuz hatta bunların kendi aralarındaki sıralaması çok net olmalıdır. Örneğin; dürüstlük, bizim için asla esnetilemeyecek önemli bir değer iken bir başkasında bu değer, “beyaz yalanlar” başlığı altında daha esnetilebilir bir kavram olabilir… İlişkinin türü ne olursa olsun, başındayken esnemeye hazır duruşumuz, bu önemli farklılıkları görünce “kırmızı çizgilere” dayanıp durma noktasına gelebilir.
Sonuç olarak benliğimizi koruyabilecek bir esneme payı, daha huzurlu ilişkilerin kapısını açabileceğimiz bir anahtar gibidir ve kişiye özeldir.”
*
Yazının ana teması bu. Şimdi gelelim bu “esneme payı”nın otomotivle olan ilişkisine.
Otomotiv medyası ile sektör arasındaki iletişim ne yazık ki şu başlıklarda yoğunlaşıyor; her şeyden söylenme, ne olursa olsun her lansmana gitme isteğiyle yapılan mobing, özel haber ve işbirlikleri konusunda fütursuzca ve saygısızca yapılan baskı, mesleki şahsi kıskançlıkların acısını marka yöneticilerinden çıkarma arsızlığı, içi boş ama gerçekten boş bir kibir, ego ve narsist davranış biçimleri… İşte bütün bunlar karşısında sektör yöneticilerinde inanılmaz bir esneme payını görmek mümkün. Sürekli, arsızca ve saygısızca isteklerin karşısında hiçbir kırmızı çizgileri, hiç omurgaları yokmuşçasına teslim olanları anlamakta zorlanıyor insan. Hepsi değil ama çoğunluk ne yazık ki… Örnekler çok ama kısa keseceğim. Mesela geçen yıl (2024) 6 sayı çıkmış, bu yıl (2025) hiç çıkmamış, yani kapanmış bir dergiye, köklü ve sözde her iletişiminde kılı kırk yaran büyük bir markanın yöneticileri, bu ay kapak ve özel haber çalışması neden yapsın? Bu yöneticiler bu kadar cahil ve bu kadar umursamaz veya saf olabilirler mi? Tabi ki hayır! Sadece; kırmızı çizgi ve omurga sorunuyla bence böylesine bir adeta “soyguna” boyun eğmişlerdir diye düşünmek istiyorum. “Esneme Payı” bu olmamalı! Bu kadar zavallı durumuna düşmelerini gerektirecek hiçbir şey de yok ortada aslında.. Şimdilik ama şimdilik marka ve yönetici isimlerini vermedim kendi esneme payı hakkımı kullandım… Ancak yapmayın lütfen; bu kadar çaresiz değilsiniz çare sizsiniz…
News
